ευήκοος

-η, -ο (ΑΜ εὐήκοος, -ον

Α και εὐάκοος, -ον)

αυτός που ακούει τα αιτήματα τών άλλων με προσοχή και ευμενή διάθεση («εὐήκοον οὖς»)

αρχ.-μσν.

1. όποιος έχει καλή ακοή, όποιος ακούει καλά

2. εκείνος που εισακούεται από τον θεό

3. το ουδ. ως ουσ. τὸ εὐήκοον

α) η καλή κατάσταση τής ακοής

β) η ευμένεια με την οποία ο θεός εισακούει τις προσευχές

αρχ.

1. αυτός που έχει κλίση ή προδιάθεση για κάτι («εὐήκοος πρὸς μεταβολήν»)

2. εκείνος που ακούγεται καθαρά

3. ευχάριστος στην ακοή.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + ακούω. Το -η- οφείλεται στον νόμο τής εκτάσεως εν συνθέσει (πρβλ. επ-ήκοος, υπ-ήκοος)].